Opnieuw naar school..

Vandaag, 11 okt. 2011, moest ook ik weer naar school.
En eerlijk, ik zag het helemaal niet zitten =S Bijna overslapen & met de nodige stress kwam ik op school toe. Maar toen ik het giga spandoek, gemaakt door Jana Dupont, zag viel alle stress van me af. "Oef ze zijn ons niet vergeten" dacht ik bij mezelf =)
Nogmaals een dikke merci hiervoor Jana!

In de lessen mocht ik steeds een beetje vertellen maar dat was natuurlijk nooit genoeg om ook nog maar een klein beeld te geven van alles wat we hebben beleefd. Maar opnieuw voelde ik de steun van al mijn vrienden & leraren =) Bedankt!
Toen ik bij wisk. vertelde kreeg ik het weer moeilijk. Het was muisstil in de klas & iedereen leek heel verwonderd. De typische geluidjes van verwondering bleven dan ook niet uit toen ik vertelde over de vrouw met tbc die niet meer dan 20kg woog of over de kolonie leprapatiënten. "Zucht" de herinneringen komen weer boven..

Super veel mensen vroegen me "en hoe was het??". Eigenlijk weet ik echt niet wat ik op deze vraag moet antwoorden. Het antwoord is niet 1 woord, maar zelfs een boek van 1000 woorden kan niet precies zeggen hoe het was. Mijn excuses hiervoor mensen. Het is ontzettend lief dat jullie zo meegaan in onze verhalen maar op dit moment is het nog wat te vroeg om echt te vetrellen. In grote lijnen lukt dat natuurlijk wel al maar, tijdens het vertellen komen de beelden & gevoelens al snel weer boven. Het is sterker dan mezelf. Ik wil echt alles met jullie delen, dat is op dit moment misschien ook wel onze belangrijkste taak, maar nu gaat dat nog niet zo vlot. Sorry als ik jullie ontgoochel, maar ik hoop dat jullie het begrijpen.
We werden uit ons luxe wereldje gerukt, werden 10 dagen in een totaal nieuwe wereld gebombardeerd & voor we het goed en wel beseften stonden we weer gewoon middel in onze eigen wereld. Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Met een hoofd vol ideeën, beelden & herinneringen kom je dan terug op school. Ik dacht dat ik het wel aan zou kunnen, maar dat was misschien toch een beetje overschat. Het weerzien van al mijn vrienden was super =)! Maar ik wist niet goed wat zeggen.

Dus wat ik wil vragen lieven mensen, geef me/ons a.u.b. wat tijd. Tijd om terug gewoon te worden aan "thuis". Voor jullie klink dat misschien een beetje raar maar we hebben het echt wel nodig. We gaan er zeker nog honderduit over praten ;-) maar nu zit er nog zodanig veel in ons hoofd dat we het zelf soms allemaal niet zo goed meer weten. Wacht maar, eens we zullen beginnen te vertellen zijn we niet meer te stoppen ;-)

Nogmaals bedankt voor de blijvende steun, de trots & het vertrouwen =)!

Knuffel,
Amélie

8 & 9 OKT. 2011

Onze laatste dag in India =(
Vandaag gingen we met de trein van Salem naar Chennai. Weer een avontuur opzicht =) Het was echt zo een typische Indische trein. Geen ramen noch deuren. Veel te veel mensen per vierkante meter & een plafond vol waaiers waarvan meer dan de helft niet werkte. Geweldig, zeker als je er 5u opzit!?
Men komt dan ook nog eens om de 5min. langs met soep, koffie, melk, frisdrank, speelgoed, koekjes, rijst,.. Het stopte gewoon niet.
Het was vandaag ook opvallend warm! Echt zwaar om dan in een overvolle trein te zitten, plakkend met je benen tegen de persoon naast je! Gezellig =D!?

Eens in Chennai toegekomen brachten we een bezoek aan het hoofdkwartier van Damien Foundation Trust India. We kregen er een lekkere maaltijd & werden nog eens ingelicht over wat Damiaan Actie nu juist doet in India, wat er met onze centen zal gebeuren.
Toen we buiten kwamen was het aan het regen!! Jeej feest!! We gingen dansen in de regen, maar eigenlijk was het zodanig warm dat we de druppels niet eens voelden =D
We kregen een kamer in een gasthuis toegewezen, daar mochten we al onze spullen achterlaten. En dan... shoppen in de Indisch K (verwijst naar de K in Kortijk voor zij die dat niet kennnen =D)

Een giga shopping center! Hier mochten we ons enkele uren uitleven. Het was heel leuk, een plezante afsluiter maar diep van binnen deed het toch wel raar hoor, na alles wat we hebben beleefd, gezien, efjes gezellig gaan shoppen.. Ma bn, we hebben ons geamuseerd =)! Nog snel even gaan eten bij Pizza Hut (jaja, dat hadden ze daar =D) en snel naar het gastenhuis. Diegene die wouden douchen deden dat, snel de valies nog eens openen, cadeautjes er in & hup snel naar de luchthaven! Daar namen we al direct afscheid van onze geweldige gids Willem! Willem moest je dit lezen: bedankt voor alles! Je moed, doorzetting & steun zijn bewonderenswaardig! Dikke merci & ongetwijfeld tot op een van de bouwkampen!

Willem, vertrok weer naar Bangladesh, wij gingen door de douane, verloor bijna m'n passport ( ><!) & voor we het wisten vlogen we hoog in de lucht, op weg naar België, naar huis =)
Voor de laatste keer genoten we van het veel te pikante eten, van de Indische geuren om ons heel & toch ook een beetje van de knappe steward ;-)

Rond 7u55 stonden we weer op Belgische bodem. Euforisch & gespannen om iedereen terug te zien maar tegelijk heel triestig. " 't is gedaan =(" zeiden we tegen elkaar. En inderdaad, nu werden we weer opgenomen in onze eigen wereld. Zonder pijn, ellende, armoede & angst (of in ieder geval veel minder). Weer in de dagelijkse sleur van werken of naar school gaan.. Maar we zouden er beter dankbaar om zijn, want ik ken enkele mensen in het verre India die niets liever willen ;-)

Terug bij de familie leek alles opeens zo ver. Alle beelden & gevoelens leken even te verdwijnen. Ooh een knuffel heel nog nooit zoveel deugd gedaan.
Het afscheid van de groep was ook niet zo evident. Ma toch beter dan verwacht, want ik ben er van overtuigd dat we sowieso heel binnenkort weer samen zitten om na te vertellen & om te brainstormen over de acties die komen.

Bedankt iedereen! De thuisblijvers voor alle steun & bemoedigende woorden. De groep natuurlijk voor het delen van deze unieke ervaring, jullie zitten diep in mijn hartje. Damiaan Actie voor deze kans, ooh ga er zo hard voor zorgen dat iedereen meedoet =D!! Maar natuurlijk ook Mieke (voor de laatste keer =D) bedankt voor de steun, het zot doen & het mopmantelen ;D!!

Vele groetjes van een Amélie die moe maar gelukkig in bedje kruipt =)

7 OKT. 2011

"Vandaag zal de zwaarste dag worden." Dit was dan nog heel zacht uitgedrukt...

's Morgens bezochten we patiënten die na hun genezing van Damiaan Actie iets kregen waardoor ze hun leven kunnen opbouwen. Zo was er een familie die geld kreeg om een bedrijfje op te richten. Ze richtten een touwenweverij op. Het hele gezin werkt mee en zo kunnen ze nu hun eigen geld verdienen & is de familie herenigd. Wijzelf mochten ook eens een touw proberen te maken, echt niet gemakkelijk =)!!
Daarna bezochten we een leprapatiënt die een weeftoestel kreeg. In een klein kamertje maakt hij de mooiste lakens, tafelkleden,...
Ook was er een man die, dankzij een Damiaan Actie bouwkamp, een huisje met winkel kreeg. Hij huisje biedt de nodige plaats aan de, aan zijn voeten & handen verminkte, man. Hij kan er met zijn familie leven en verdient tegelijk zijn eigen geld dankzij het winkeltje dat hij kreeg.
Opnieuw deelden we cadeautjes uit aan de mensen op straat. Weer alleen maar lachende gezichten =)!

En dan, 's middags.. Diepe zucht..
We bezochten een lepra-kolonie. Hier werden/worden mensen met lepra geplaatst door de overheid. 103 mensen worden er de dag van vandaag nog ondergebracht. Het enige wat ik kan zeggen is dat het ronduit afschuwelijk was!! Nooit in m'n hele leven heb ik me zo gevoeld. Hoe de mensen hier worden behandeld, of beter: aan hun lot worden overgelaten, is echt mensonwaardig!
De Indische overheid zegt dat er dokters, verpleegsters, koks & psychologen aanwezig zijn in de kolonie. Niets van!! Daar is helemaal niemand te bespeuren! De mensen worden al meer dan 30 jaar aan hun lot overgelaten. Ze krijgen rijst & that's it! Een arts van Damiaan actie gaat af & toe naar de kolonie om wonden te verzorgen. De mensen worden letterlijk gek. Ze slapen amper & zitten iedere dag, al 30 jaar lang, op hetzelfde plekje. Wat moet je daarvan zeggen? In de dierentuin worden de dieren beter verzorgd!

Mensen, dit was echt verschrikkelijk om te zien & te voelen. Je durft er amper rondlopen. Hier merk je direct het verschil met de vorige projecten die we bezochten, deze van Damiaan Actie. Hier lachen de mensen niet, ze zitten ergens te zitten, zonder meer, gewoon voor zich uitstarend. Je zou het bijna eng kunnen noemen.
Hier is er ook totaal geen sfeer, laat staan familie. Ze hebben al die jaren al, enkel zichzelf. Geen bezoek van familie of vrienden, ze werden in de steek gelaten.
Pff, als ik het hier zo neertyp komen de beelden, de sfeer weer boven. Dit zal ons nog lang achtervolgen. Dit laat me maar niet los!!? Hoe kan dit toch? En dan nog op dezelfde wereld als ons. Neen, mijn verstand kan hier echt niet bij. Nooit gedacht dat zoiets nog bestaat.
Afschuwelijk!
Niemand hield het droog, iedereen was geraakt & gebroken. Samen met de meisjes wenen luchtte een beetje op maar niemand weet wat er in mijn hoofdje omgaat. Ik ben zelfs een beetje kwaad op mezelf =S Dat dit nog bestaat.. En toch, wij blijven als maar meer vragen/eisen. Even stilstaan bij ons geluk! Dat is iets wat ik nu veel meer ga doen.
Voor we weggingen deelden we aan iedereen een stuk cake uit. Even zagen we een heel klein straaltje geluk in hun ogen =)

Om het contrast echt duidelijk te maken reden we hierna naar een dorpje, volledig gebouw door vrijwilligers van Damiaan Actie. We werden ontvangen door drie super vrolijke muzikanten! We kregen elk een grote bloemenkrans. Heel mooi =) Maar wat dacht je nu, dat we het vorige vergeten & gewoon overstappen naar het volgende? Neen, dat gaat niet! Dus ook hier vloeiden de traantjes rijkelijk. Maar al snel zagen we hoe de mensen hier weer het geluk vonden. De mensen uit dit dorpje komen allemaal uit de kolonie, zij werden gered. Dat is een groot probleem. De mensen die er nu nog wonen willen er eigenlijk niet weg. Ze wonen al 30 jaar binnen de kolonie, ze kennen niets anders, dus willen ze eigenlijk niet weg, uit angst voor de echte wereld. Jaja mensen, het is me heel duidelijk geworden dat de wereld niet is zoals ik ze zie, door mijn roze bril.

Deze dag zal me nog heel lang bijblijven.. Nog steeds kan ik het heel moeilijk plaatsen. Wat was me dat voor een afschuwelijke situatie!! Hoe kan iemand zijn bevolking dit nu aandoen!!? Gelukkig zijn de mensen van Damiaan Actie er nog. Ook al kunnen ze de mensen er niet weghalen, ze maken het voor de mensen toch een beetje dragelijker. Chapeau!!

We waren zo hard aangedaan dat we snel iets aten & direct naar bed gingen. Praten ging niet meer, iedereen was er duidelijk druk mee bezig, in zijn gedachten.

Hoe kan dit nu toch mogelijk zijn?? Hartverscheurend..

6 OKT. 2011

Dag iedereen,

Vandaag gingen we opnieuw naar het ziekenhuis van Zuster Francesca. De pillen werden toegediend.
Een heel lief meisje van 12, Sangeetha, stal al onze harten =) De hoeveelheid pillen die zij & alle andere patiënten iedere dag moeten slikken is echt indrukwekkend.

Even later gingen we met Dokter Anthony op stap. Hij zoekt de mensen thuis op om hen de nodige medicatie toe te dienen. We bezochten ene familie waarvan de papa tbc heeft. De situatie is zo erg dat het 13jarige dochtertje haar school moest opgeven om voor het gezin te zorgen. We werden ondertussen door super veel kindjes omringd. Op bepaalde momenten hielden we het echt niet meer uit. Zoveel handtekeningen die we moesten zetten =D Zo grappig. Er was zelfs een jongetje, Vanapendie, die heel de tijd mijn hand vasthield!? En fier dat hij was, zo een echt machotype =)!
Dan ook een jonge man die aan een heel erge vorm van tbc lijdt. Dit was weer een hele confrontatie. We zaten op slechts een meter van die man verwijderd & je zag zo duidelijk dat hij echt pijn leed =(... Gelukkig zijn er mensen zoals Anthony met het hart op de juiste plaats!

's Middags brachten we een bezoek aan Kanan (tbc) & Arun (lepra), de filmsterretjes uit de campagnefilm van vorig jaar. Kanan is verzot op cinema, maar school is niet echt zijn ding. We gaven heb super veel schoolspulletje, hopelijk volgt hij nu wel de lessen. Arun kreeg van Damiaan Actie een huisje, samen met zijn familie woont hij nu in een betere omgeving. Ook hij gaat naar school & heeft eindelijk een toekomst =)!
Leuk weetje: Arun is echt een knappe jongen van 18. We waren er alle 3 verzot op =D Zo grappig. Het is echt nodig dat we met bepaalde dingen eens goed kunnen lachen. Maar dus, we hebben al een hele regeling opgesteld om hem met ons mee te krijgen & om de zoveel tijd wisselen we eens ;-)!

Het afscheid was zwaar ;-) Ma het s goed dat we nu zelf konden zien dat het écht goed gaat met hen!

Morgen komt de zwaarste dag.. Pff nog zwaarder.. Maar we zijn er voor elkaar.
En ik wil iedereen echt een keer heel erg bedanken voor alle steun, via sms, de blog, facebook,.. Dit betekent heel veel voor ons! Dat menen we! We kijken er al naar uit om alle verhalen met jullie te delen!

Dikke knuffel lieve mensen, het gemis komt boven, nog efjes..
Slaapzacht,
Amélie

!!!

De kans is groot dat we de komende dagen niet meer op de computer gaan kunnen. We dag van het vertrek komt helaas al dichterbij =(!! Blijf de blog zeker in de gaten houden, we doen ons best maar kunnen niets beloven.

Groetjes,
Mieke & Amélie

5 OKT. 2011

Pff dat opstaan wordt elke dag als maar moeilijker.. Vroeg gaan slapen lukt niet & vroeg opstaan al helemaal niet!

Vandaag was een drukke dag. We reden naar Salem, deel 2 van de reis. Een 5u durende rit met vele stops.
We bezochten een stenenbakkerij. Die mensen werken zich echt bijna dood, onder de brandende zon. Met een heel efficiënt systeem, kunnen ze op 10 dagen tijd ongeveer 120.000 stenen bakken (waw). Mieke (lln.) hielp zelfs mee met het laden van de vrachtwagen, zotten werk. Zeker als je weet dat ze amper 80 Roepies per wagen, per dag verdienen, dit delen door 6 werkkrachten. Conclusie, mensen klagen over hun werk bij ons, wel kom dan maar eens een dagje werken in dit bedrijfje, je zal smeken om terug in België te mogen werken! Opnieuw deelden we veel cadeautjes uit. Dat mogen doen is echt super =) Al die kleine spulletjes maken de mensen hier doodgelukkig! Ze gaven ons zelfs cocosmelk, uit een vers geplukte cocosnoot!! Jammie, maar ik ben er niet echt voor te vinden ;-) ook het vruchtvlees is niet echt m'n ding, maar het heeft iets, zeker als je het drinkt/eet uit de vrucht zelf.
We stopten ook aan een stadje (lees: een stort). Toen we uit het busje stapten werden we bestormd door juichende kindjes, vuile kindjes.. Je zag duidelijk dat zij al een paar dagen/maanden geen proper water hadden gezien. Hun handen plakten & de kleren zagen zwart van het vuil.
We werden dan naar de werkplaats begeleid. Een grote rivier met vuil water & super veel mensen die, voorovergebogen, de was waren aan het doen. Echt indrukwekkend! We werden ondertussen ook echt niet met rust gelaten door de vele kinderen, ze kwamen van alle kanten. En foto's dat ze vragen, niet normaal,ze zouden er alles voor geven. Vooral ons Mieke was heel populair, ja die blonde haren eh =)
De cameraman voeg iemand die mee de was wou doen in het water. Hoe vuil het ook was, ik twijfelde niet, Tevatjes aan & hup in het water. Super grappig eigenlijk, de techniek die ze gebruiken & het rook echt super goed!! (bekijk foto's op  http://www.facebook.com/pages/Inleefreis-Damiaanactie-Sint-Janscollege-Gent/217580611638104?ref=ts). Ook dansen we de Macarena voor de kindjes, geweldig dat ze dat vonden =D! Wat heel erg was, was het zien van de bergen afval! Schandalig gewoon! Je ruik ook onmiddellijk waar de toiletten zich bevinden.. Vies!! Wij kunnen dit echt niet voorstellen eh, stel je voor.
's Middags aten we in een typisch restaurantje. Daar valt heel weinig over te vertellen. Ik kon er gewoon echt niet van eten..

Uiteindelijk kwamen we toe ik Salem, weer een heel drukke stad! Het hotel is wat minder dan het vorige, maar zeker voldoende =)

We bezochten nog een ziekenhuis, gesteund door Damiaan Actie. Wel lieve mensen, ik ben nog nooit van mijn hele leven zo geraakt door iemand. Een van de zusters vertelde ons alles over de manier van werken, de behandelingen & zieken,... De antwoordde heel eerlijk op de vragen & stelde ons op ons gemak. Op ene bepaald moment nam ze me bij de hand & gaf er een kneepje in, weer die lieve lach.. "slik". Zo ene geweldige, inspirerende vrouw. Nog nooit meegemaakt. Ik heb dus toch een traantje moeten wegpinken. Echt uit gevoel van geluk. Wat zij doet & vooral de manier waarop, is zo ongelofelijk krachtig, pakkend & vooral levensreddend!

's Avonds gingen we eten in de McDonalds van India =D chaos & smerigheid, ja we beleven van alles! We waren doodop, dus gingen we direct naar de kamer, schreven nog wat in ons dagboek & gingen snel slapen. Morgen wordt weer een heel drukke, emotionele dag..

Vele vele groetjes,
Amélie

4 OKT. 2011 deel 2

Nog even meedelen hoe geweldig de groep hier is!! We hebben echt heel veel steun aan elkaar! Iedereen is er voor iedereen & dit is ook echt nodig. Een heel aangename sfeer om dit avontuur te beleven =)
Ik lig met Mieke & Margot op de kamer. En echt waar eh, 's avond, lachen wij ons al elke keer bijna dood!! Terwijl we ons dagboek invullen, zingen we, maken we domme grappen & doen we (jah...) dom =D
Dit is echt nodig, ons eens kunnen laten gaan. De dagen zitten vol emotionele confrontaties & ontmoetingen, en alles eens goed uit ons lijf kuuen lachen lucht zo hard op =)!
Ja, we hebben heel veel aan elkaar & dit geeft het geheel van deze reis extra waarden!!

Ik wil zeker de thuisblijuvers nog eens bedanken! Jullie steun betekend echt heel veel voor ons, we staan nu al te popelen om al onze evrhalen met jullie te delen. En na dag 4 zijn dat er echt al veel hoor ;-)!
Nogmaals het bewijs, samen sta je zoooveel sterker dan alleen! We houden vol mensjes, we beleven iets unieks & ja, we genieten er echt van =)!

Kus,
Amelie ;-)